Το οικονομικό υπόδειγμα, το οποίο υπηρετείται σε παγκόσμιο επίπεδο, παρά τον εκφυλισμό του και την παρατεταμένη κρίση στην οποία έχει περιέλθει, διατηρεί ακόμη ισχυρές αντοχές.
Το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος μεγαλώνει, ο πλούτος συγκεντρώνεται, οι ανισότητες διευρύνονται, το περιβάλλον επιβαρύνεται, η ειρήνη απειλείται και νέες γεωπολιτικές συνθήκες διαμορφώνονται.
Οι διεθνείς οργανισμοί, πολιτικοί και οικονομικοί, διοικούνται από μικρές εξουσιοδοτημένες γραφειοκρατίες, που προωθούν απροκάλυπτα, τα συμφέροντα, των ισχυρών κρατών και των μεγάλων διεθνών οικονομικών οργανισμών.
Έτσι, οι ισχυροί οικονομικοί παράγοντες που ελέγχουν τις αγορές, ελέγχουν ταυτόχρονα και την στρατηγική κατεύθυνση, του διεθνούς θεσμικού πλαισίου που εφαρμόζεται.
Η πολιτική εξουσία, εξαντλεί την δημοκρατική της νομιμοποίηση, στην διευθέτηση κολοσσιαίων οικονομικών συμφερόντων, τα οποία ελέγχουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα, τις επικοινωνίες, την πληροφόρηση, τις μεταφορές και την ενέργεια.
Τα ισχυρά μονοπώλια και ολιγοπώλια σε κρίσιμους τομείς της παγκόσμιας οικονομίας, καταστρατηγούν και διαστρεβλώνουν την έννοια της ελεύθερης αγοράς, αυξάνοντας διαρκώς τα κέρδη και την επιρροή τους.
Το περιβάλλον είναι πολύπλοκο, η αλληλεξάρτηση στενή, οι κανόνες αδιαφανείς, οι πολιτικές ηγεσίες αδύναμες και οι πολίτες απροστάτευτοι.
Η Ελλάδα ως κρατική οντότητα, όπως και οι εγχώριοι οικονομικοί παράγοντες, είναι μικροί και ανίσχυροι παίχτες, για να επιβάλλουν, οποιαδήποτε στρατηγική αλλαγή του οικονομικού υποδείγματος.
Στην πραγματικότητα η μόνη δυνατότητα της χώρας μας, είναι να ταιριάζει κάθε φορά τα συμφέροντα της, με συμφέροντα ισχυρών κρατών και να εκμεταλλεύεται κάθε θεσμική ή άλλη μεταβολή του διεθνούς περιβάλλοντος, η οποία εξυπηρετεί τους στόχους της.
Απαιτείται λοιπόν, ένα εθνικό σχέδιο, δεσμευτικό για όλες τις πολιτικές δυνάμεις και ενεργή διπλωματία, χωρίς τις πολιτικές ασυνέχειες που δημιουργούνται από τις εναλλαγές στην εξουσία.
Ηγεσίες που υπόσχονται επαναστάσεις και ανατροπές, σε ένα εδραιωμένο σύστημα διεθνών συμφερόντων και διεθνών συμβάσεων που συμμετέχει η χώρα μας, καλλιεργούν ανεδαφικές προσδοκίες, βαθαίνοντας την αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, ενισχύοντας ταυτόχρονα τις ακραίες πολιτικές επιλογές.
Νίκος Καραγιάννης
