Εγκαινιάστηκε στο Φετιχιέ Τζαμί της Ναυπάκτου, το βράδυ της Κυριακής 3 Αυγούστου 2025, η μοναδική έκθεσή του «Παλίμψηστα» του Χρήστου Μποκόρου
Ο Χρήστος Μποκόρος εκθέτει για πρώτη φορά παλιά και νέα έργα του στην πόλη της Ναυπάκτου. Η ατομική έκθεση ζωγραφικής «παλίμψηστα» θα φιλοξενηθεί στο Φετιχιέ τζαμί από 1 Αυγούστου έως 31 Οκτωβρίου 2025. Η έκθεση διοργανώνεται από την Εφορεία Αρχαιοτήτων Αιτωλοακαρνανίας και Λευκάδος και τελεί υπό την αιγίδα του Δήμου Ναυπακτίας. Ειδικά για την έκθεση στο Φετιχιέ τζαμί, ο σπουδαίος ζωγράφος δημιούργησε ειδικές κατασκευές και νέα έργα πετυχαίνοντας να προσδώσει μια έντονα μυσταγωγική ατμόσφαιρα στο εσωτερικό του μνημείου.
Με καταγωγή από την Αιτωλοακαρνανία και πιο συγκεκριμένα από το Αγρίνιο, ο Μποκόρος είπε για τη νέα του έκθεση : «Το Φετιχιέ στην Ναύπακτο δεν έχει μιναρέ, στη θέση του μια τρύπα μαύρη κι έξω στον κήπο μία λεμονιά γεμάτη κίτρινα λεμόνια, λαμπερά. Ανέβαινα παιδί στον μιναρέ του Ζαπαντιού, ερείπιο αυτός χωρίς τζαμί, όρθιος στα καπνοχώραφα -είχαμε μια μάντρα καπνοφυτεμένη εκεί. Φοιτητής στην Κομοτηνή έμενα απέναντι απ’ το Εσκί τζαμί, έβλεπα τον μουεζίνη ν’ ανεβαίνει στο μπαλκόνι του κι άκουγα απ’ το δικό μου, ζωντανό, μπροστά στα μάτια μου το μπιρ αλλάχ. Ο παππούς κι η γιαγιά απ’ τη μάνα μου ήρθανε πρόσφυγες απ’ την Ανατολή, Ερένκιοϊ Τσανάκκαλε, Οφρύνιο Τρωάδος. Κι εκεί κι εδώ άλλα ονόματα ηχούν στους ίδιους τόπους. Ξεπετσωμένοι τώρα οι τοίχοι, δίχως σοβά, πέτρα αρμολογημένη, ξυλοδεσιές, τόξα κι αψίδες, παράθυρα ανοιχτά στη μια πλευρά, βλέπουν το φως στον κήπο, τα απέναντι τυφλά, χτισμένα, σφαλισμένα και πάνω ο θόλος μια αγκαλιά, μια σκέπη, ναός και τάφος και θεός. Χτίσαν μπροστά του αποθήκη οι Βενετοί και φύλαγαν τ’ αλάτι. Να ‘ταν της θάλασσας το υπόλειμμα ή άραγε της Ιστορίας το δάκρυ; Παλίμψηστοι οι τόποι και οι μνήμες αξεδιάλυτες, παλίμψηστα και τα έργα που έφερα εδώ να σταθούνε για λίγο.»
Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΟΚΟΡΟΣ γεννήθηκε το 1956 στο Αγρίνιο. Εκεί έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια. Έφυγε δεκαεννέα χρονών για να σπουδάσει Νομικά στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, στην Κομοτηνή (1975–1979). Μετά τις σπουδές του Δικαίου κι ένα μεσοδιάστημα αναποφάσιστου προβληματισμού, βρέθηκε στην Ανώτατη Σχολή των Καλών Τεχνών της Αθήνας (1983–1989). Ζωγράφιζε από παιδί, άρχισε να εκθέτει στη δεκαετία του ’80. Στο εργαστήριο της οδού Καλλιδρομίου, στον λόφο του Στρέφη, έγιναν τα έργα της «μαθητείας στο πραγματικό». Τη δεκαετία του ’90 στην οδό Αριστοδήμου, στον Λυκαβηττό, αποπειράται να εικονοποιήσει την κοινή μνήμη και «πειρασμούς του αoράτου», το φως και το σκοτάδι. Μετά το 2000 κατεβαίνει στην Καστέλλα όπου ζει και εργάζεται έκτοτε. Το 2004, με το «Αδιάβαστο Δάσος», άγγιξε το αγκάθι της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου. Το 2013 παρουσίασε «Τα Στοιχειώδη» στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς, προτείνοντας μια λιτή ευημερία, μια επανεύρεση του μέτρου στην καθημερινή μας ζωή, και το 2016 τις «Όψεις αδήλων», μια αναδρομική έκθεση έργων της τριαντάχρονης πορείας του. Δύο αιώνες μετά τον ξεσηκωμό του 1821, επανέρχεται στο Μουσείο Μπενάκη Ελληνικού Πολιτισμού με τη «Γιορτή». Άνοιξη του 2025 παρουσιάζει στην ενετική Βασιλική του Αγίου Μάρκου στο Ηράκλειο της Κρήτης το «Πέρασμα στο φως», και το καλοκαίρι στο Φετιχιέ τζαμί της Ναυπάκτου τα «παλίμψηστα».
