Άλλη μια γυναίκα νεκρή αυτή τη φορά στο #Αγρίνιο, άλλες πλείστες δημοσιεύσεις που επικεντρώνονται στο panic button σαν πανάκεια. Λες κι αν είχε η γυναίκα αυτή – ή και πολλές άλλες – ένα κουμπί πανικού θα την προστάτευε μαγικά από τον κακοποιητή της.
Αυτό που δεν συνειδητοποιούμε είναι πως με τον τρόπο που παρουσιάζονται αυτές οι ειδήσεις και με την κουλτούρα που καλλιεργείται, η ευθύνη της προστασίας πέφτει συνεχώς στις πλάτες των θυμάτων. Σαν να είναι υποχρέωση της γυναίκας να πατήσει το κουμπί, να φύγει, να ζητήσει βοήθεια, να προστατευτεί με κάθε κόστος. Κι αν δεν τα καταφέρει τότε μένει εκείνος ο ύπουλος υπαινιγμός ότι “ίσως δεν έκανε αρκετά”, δεν ήταν το “τέλειο θύμα” που ακολουθεί “τέλεια – τελείως μακριά από τέλεια” πρωτόκολλα. Αυτός ο τρόπος σκέψης είναι προβληματικός και κυρίως επικίνδυνος.
Η ευθύνη της προστασίας πρέπει να πάψει να επιφορτίζει αποκλειστικά και μόνο τα θύματα και τα δημοσιεύματα πρέπει επιτέλους να στρέψουν τους προβολείς στους κακοποιητές. Είναι ευθύνη της πολιτείας να διασφαλίσει πως υπάρχουν πραγματικά αποτελεσματικοί μηχανισμοί πρόληψης και προστασίας βάζοντας στο κέντρο τις βιωμένες εμπειρίες των θυμάτων και όχι να κατασκευάζουν μέσα που απλώς μεταθέτουν την ευθύνη στο θύμα.
Η πικρή αλήθεια είναι πως κανένα panic button δεν μπορεί να διορθώσει την αδυναμία να προστατεύσουμε ουσιαστικά τα θύματα και καμία τεχνολογική λύση δεν μπορεί να αντικαταστήσει την πολιτική βούληση για πραγματική αλλαγή. Κι επιτέλους ας κάνουμε τις σωστές ερωτήσεις: Εφόσον έχουμε περισσότερες αναφορές περιστατικών, γιατί δεν μειώνονται τα περιστατικά γυναικοκτονιών;
Πότε θα σταματήσουμε να καλύπτουμε το πρόβλημα με ημίμετρα και να προχωρήσουμε σε δράσεις που βάζουν στο επίκεντρο τις ανάγκες και τις ζωές μας;
Δεν είμαστε όλες εδώ. Λείπουν οι δολοφονημένες.
